Çağlar uzunluğu üzerine en çok konuşulan, şiirler, romanlar, tablolar yapılan bir bahisten konuşalım bugün: AŞK. Bu söz biroldukca insan için farklı manalar çağrıştırır zira biroldukca insan farklı yaşar aşkı. Kimimiz için huzur, memnunluk getiren kimimiz için ise geceleri uykuları kaçıran bir tecrübe. Ben bugün bir aşkın nasıl ve niye saplantı haline gelebildiğine, geldiğinde de bireye neler yaşattığına değinmek istiyorum. Ve olağan olarak bu biçimde bir durumda dayanak alınmalı mı hangi şartlarda takviye alınmaya başlanmalı onu yazıcam.
Öncelikle bir aşkı saplantı haline getirmenin yordayıcı sebeplerine bakalım. En birinci sebep birinci bakım verenimiz (genelde anne) ile kurduğumuz alakayı daha sonraki senelerda partnerimizle kurmamızdır. Kaçıngan/kaygılı mı yoksa inançlı bağlanma mı gerçekleştirdiğimiz elzemdir. Şayet birinci bakımveren ile sağlıklı bağ gerçekleştiremediysek, bi epeyce ilgi görüp bi hiç ilgilenilmediysek ya da büsbütün ilgisiz ve sevgisiz bırakıldıysak maalesef anneye karşı inançsız bağlanma gerçekleştiriyoruz. ötürüsıyla ilerideki partnerimizle de bu bağ örüntüsü devam ediyor. En sıradan tabirle kişi patolojik sevmeyi öğreniyor. Birebir anneye duyulan o birinci inişli çıkışlı sevme biçimi partnerine transfer yapıyor. Bağımlı kişilik özellikleri geliştirip partneriyle o kadar bütün oluyor ki en ufak bir kırılmada yakıcı yıkıcı reaksiyonlar veriyor bu yansılar genelde fizikî, cinsel, duygusal şiddet ve hatta mevt olabiliyor.
Anne ile kurulan bu birinci sıhhatsiz bağ ilerideki alakamıza şöyle sirayet edebilir; daima sınama, denetim etme eforu, her an terk edileceğine dair ağır inanç, ağır kıskançlık, kendi toplumsal hayatına odaklanamama ve partnerin de toplumsal ve iş ömrüne müdahalede bulunma, çok talepkar olmak (kendisi partnerini hayatın merkezine koyduğu için kendisinin de onun hayatının merkezinde olmasını talep eder. Bu gerçekleşmediğinde yıkıcı davranışlarda bulunur). Alakada bu davranışlardan yorulan partner ayrılmak istediğine de en ufak bir reddi büsbütün dışlanmak olarak algılayan, çocuklukta deneyimlediği terk edilme şeması tetiklenen kişi ise bu ayrılmayı asla kabullenemiyor. Partnerin bir oburuyla olma kanısı bile genelde mevt ya da yüksek tasa ile eşleşiyor.
Pekala ne vakit takviye almalıyız bu hususta?
Kişi şayet gündelik hayatında fonksiyonelliğini yitiriyorsa kendi hayatında aksama yaşıyorsa ya da partnerinin hayatında zorlayıcı durumlara niçiniyet veriyorsa dayanak alması gerekebilir. Bizi bu biçimde bir saplantılı aşka iten birincil duyguya odaklanmak bile genelde güzel sonuçlar verebilmektedir.
Okumaya devam et...
Öncelikle bir aşkı saplantı haline getirmenin yordayıcı sebeplerine bakalım. En birinci sebep birinci bakım verenimiz (genelde anne) ile kurduğumuz alakayı daha sonraki senelerda partnerimizle kurmamızdır. Kaçıngan/kaygılı mı yoksa inançlı bağlanma mı gerçekleştirdiğimiz elzemdir. Şayet birinci bakımveren ile sağlıklı bağ gerçekleştiremediysek, bi epeyce ilgi görüp bi hiç ilgilenilmediysek ya da büsbütün ilgisiz ve sevgisiz bırakıldıysak maalesef anneye karşı inançsız bağlanma gerçekleştiriyoruz. ötürüsıyla ilerideki partnerimizle de bu bağ örüntüsü devam ediyor. En sıradan tabirle kişi patolojik sevmeyi öğreniyor. Birebir anneye duyulan o birinci inişli çıkışlı sevme biçimi partnerine transfer yapıyor. Bağımlı kişilik özellikleri geliştirip partneriyle o kadar bütün oluyor ki en ufak bir kırılmada yakıcı yıkıcı reaksiyonlar veriyor bu yansılar genelde fizikî, cinsel, duygusal şiddet ve hatta mevt olabiliyor.
Anne ile kurulan bu birinci sıhhatsiz bağ ilerideki alakamıza şöyle sirayet edebilir; daima sınama, denetim etme eforu, her an terk edileceğine dair ağır inanç, ağır kıskançlık, kendi toplumsal hayatına odaklanamama ve partnerin de toplumsal ve iş ömrüne müdahalede bulunma, çok talepkar olmak (kendisi partnerini hayatın merkezine koyduğu için kendisinin de onun hayatının merkezinde olmasını talep eder. Bu gerçekleşmediğinde yıkıcı davranışlarda bulunur). Alakada bu davranışlardan yorulan partner ayrılmak istediğine de en ufak bir reddi büsbütün dışlanmak olarak algılayan, çocuklukta deneyimlediği terk edilme şeması tetiklenen kişi ise bu ayrılmayı asla kabullenemiyor. Partnerin bir oburuyla olma kanısı bile genelde mevt ya da yüksek tasa ile eşleşiyor.
Pekala ne vakit takviye almalıyız bu hususta?
Kişi şayet gündelik hayatında fonksiyonelliğini yitiriyorsa kendi hayatında aksama yaşıyorsa ya da partnerinin hayatında zorlayıcı durumlara niçiniyet veriyorsa dayanak alması gerekebilir. Bizi bu biçimde bir saplantılı aşka iten birincil duyguya odaklanmak bile genelde güzel sonuçlar verebilmektedir.
Okumaya devam et...