No Fillers, only Killers: The Pet Shop Boys'un Avrupa çapındaki “Dreamworld – The Greatest Hits Live” turnesi, İngiliz elektro-pop ikilisinin 40 yıllık müzik kariyeri boyunca oldukça güvenilir bir şekilde single olarak yayınlanan şarkılardan oluşuyor. hit oldu. Mannheim ve Hannover'den sonra bu yaz Almanya turunun son durağı Berlin olacak.
6 Temmuz Cumartesi, Berlin'de karışık havaların yaşandığı bir gündü; Avrupa Futbol Şampiyonası'nın iki çeyrek finali birçok kişinin gündemindeydi. Saat 18.00'den itibaren biletleri neredeyse tükenen 17.000 konser koltuğuna sahip Uber Arena'ya giden herkes hayal kurmaya davet edildi. Çok sayıda ışıkla. Ve sizi cesaretle dansa teşvik eden pop melankolisiyle.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Saat 20.07 civarında oda kararıyor. Elektro vuruşlar başlıyor. Seyircilerin çoğunluğu alkışlamak için koltuklarından kalkıyor; bazıları sahnenin önüne koşuyor. Bu, başlangıçta uzun beyaz paltolu ve gümüş parti gözlüklü şarkıcı Neil Tennant ve klavyeci Chris Lowe tarafından tek başına dolduruldu. Bir LED duvar siyah beyaz şekiller gösterir.
İkili açılış numarası olarak “Suburbia” şarkısını seslendiriyor. Banliyölerde şiddete yol açabilecek can sıkıntısıyla ilgili. Ve bu üzüntüden kurtulmanın derin arzusu hakkında. Zaten burada Pet Shop Boys'un hem ilk günlerden hem de yakın geçmişten bu yana birçok hayran için neden bu kadar çekici olduğu anlaşılıyor. Ayrıca seyirciler arasında oturan veya ayakta duran, tezahürat yapan ve dans eden, muhtemelen bir zamanlar servetlerini aramak için memleketlerini terk etmiş birçok insan da olacak.
İkilinin bu akşam sunduğu 25 normal parça ve iki tekrardan oluşan set listesi bir hikaye anlatıyor ve Lowe'un yanında Tennant anlatıcı oluyor. Saat 20.21'de ilk kez coşkuyla “Berlin!” diye bağırıyor. Kollarını dinamik bir şekilde uzatarak izleyenleri geniş bir gülümsemeyle alkışlamaya teşvik eden, büyük jestler yapma yeteneğine sahip karizmatik bir şovmen.
Seyircilere “Geri dönmek harika!” diye bağırıyor. Yarı zamanlı Berlinliler olan Tennant ve Lowe'un bu tur durağıyla yakın bir bağlantısı var. 2020 yılı başında çıkan “Hotspot” albümlerini Berlin’de kaydettiler.
Performans ilerledikçe Haber ekranındaki animasyonlar giderek daha renkli ve çeşitli hale geliyor. Bazen bir uzay gemisinin pencerelerinden hızla geçen yıldızlara benziyorlar, bazen şehir manzaraları ya da oynanan hitlerin Haber kliplerinden alıntılar görülebiliyor. Sahne yedinci şarkıyla açılıyor. Yedek bant görünür hale gelir. Lowe, ilk kıyafet değişikliğinin ardından sportif bir kıyafetle DJ olarak karşımıza çıkıyor; Tennant centilmen tarzını siyah ceketiyle vurguluyor.
Şarkıcı, “Domino Dancing” şarkısının 1988'de yazıldığını söylerken şaka yollu bir şekilde bu odadaki insanların çoğunun muhtemelen henüz doğmadığını söylüyor. Elbette bu tamamen doğru değil: İzleyicilerin büyük bir kısmı kuşkusuz daha yaşlı. Ancak Pet Shop Boys, sonunda pop geçmişinden nostaljik bir çekiciliğe sahip bir kalıntı haline gelecek gruplardan biri değil.
Bunun nedeni sadece “Rent” gibi şarkıların “Saltburn” gibi güncel filmlerde kullanılması ve dolayısıyla Z kuşağına ulaşması değil, her şeyden önce eskimeyen güçlü şarkı sözleri ve hâlâ icra edilmelerindeki enerjidir. 1993 tarihli “Onu Affedebilir misin?” erkeklik ve utançla ilgilidir – “çünkü diskoda dans ediyorsun ve rock'ı sevmiyorsun”. “It's a Sin” (1987), kişinin kendi davranışını her zaman utanç verici olarak algılamasını konu alır.
Pet Shop Boys, kırk yıl boyunca en ufak bir aşınma ve yıpranma olmadan yalnızlığın ve kavganın şarkısını söylüyor: Tennant, “Kırk yıl sonra hâlâ Pet Shop Boys'uz” diye açıklıyor. Village People'ın kapağı olan “Go West” (1993), 1970'lerin sonlarında San Francisco'da düzenlenen Eşcinsel Özgürlük Yürüyüşünün arşiv görüntüleri ile birlikte sunuluyor. İşte o zaman bu her daim yeşil radyoda ne olduğunu anlıyorsunuz – o zamanlar onu dinlediğinizde muhtemelen fark etmediğiniz bir şey, hâlâ banliyölerin derinliklerinde gizlice rüya görüyorken ve birçok şeyin neden bu kadar yanlış geldiğini anlamadığınız zaman.
6 Temmuz Cumartesi, Berlin'de karışık havaların yaşandığı bir gündü; Avrupa Futbol Şampiyonası'nın iki çeyrek finali birçok kişinin gündemindeydi. Saat 18.00'den itibaren biletleri neredeyse tükenen 17.000 konser koltuğuna sahip Uber Arena'ya giden herkes hayal kurmaya davet edildi. Çok sayıda ışıkla. Ve sizi cesaretle dansa teşvik eden pop melankolisiyle.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Saat 20.07 civarında oda kararıyor. Elektro vuruşlar başlıyor. Seyircilerin çoğunluğu alkışlamak için koltuklarından kalkıyor; bazıları sahnenin önüne koşuyor. Bu, başlangıçta uzun beyaz paltolu ve gümüş parti gözlüklü şarkıcı Neil Tennant ve klavyeci Chris Lowe tarafından tek başına dolduruldu. Bir LED duvar siyah beyaz şekiller gösterir.
İkili açılış numarası olarak “Suburbia” şarkısını seslendiriyor. Banliyölerde şiddete yol açabilecek can sıkıntısıyla ilgili. Ve bu üzüntüden kurtulmanın derin arzusu hakkında. Zaten burada Pet Shop Boys'un hem ilk günlerden hem de yakın geçmişten bu yana birçok hayran için neden bu kadar çekici olduğu anlaşılıyor. Ayrıca seyirciler arasında oturan veya ayakta duran, tezahürat yapan ve dans eden, muhtemelen bir zamanlar servetlerini aramak için memleketlerini terk etmiş birçok insan da olacak.
İkilinin bu akşam sunduğu 25 normal parça ve iki tekrardan oluşan set listesi bir hikaye anlatıyor ve Lowe'un yanında Tennant anlatıcı oluyor. Saat 20.21'de ilk kez coşkuyla “Berlin!” diye bağırıyor. Kollarını dinamik bir şekilde uzatarak izleyenleri geniş bir gülümsemeyle alkışlamaya teşvik eden, büyük jestler yapma yeteneğine sahip karizmatik bir şovmen.
Seyircilere “Geri dönmek harika!” diye bağırıyor. Yarı zamanlı Berlinliler olan Tennant ve Lowe'un bu tur durağıyla yakın bir bağlantısı var. 2020 yılı başında çıkan “Hotspot” albümlerini Berlin’de kaydettiler.
Performans ilerledikçe Haber ekranındaki animasyonlar giderek daha renkli ve çeşitli hale geliyor. Bazen bir uzay gemisinin pencerelerinden hızla geçen yıldızlara benziyorlar, bazen şehir manzaraları ya da oynanan hitlerin Haber kliplerinden alıntılar görülebiliyor. Sahne yedinci şarkıyla açılıyor. Yedek bant görünür hale gelir. Lowe, ilk kıyafet değişikliğinin ardından sportif bir kıyafetle DJ olarak karşımıza çıkıyor; Tennant centilmen tarzını siyah ceketiyle vurguluyor.
Şarkıcı, “Domino Dancing” şarkısının 1988'de yazıldığını söylerken şaka yollu bir şekilde bu odadaki insanların çoğunun muhtemelen henüz doğmadığını söylüyor. Elbette bu tamamen doğru değil: İzleyicilerin büyük bir kısmı kuşkusuz daha yaşlı. Ancak Pet Shop Boys, sonunda pop geçmişinden nostaljik bir çekiciliğe sahip bir kalıntı haline gelecek gruplardan biri değil.
Bunun nedeni sadece “Rent” gibi şarkıların “Saltburn” gibi güncel filmlerde kullanılması ve dolayısıyla Z kuşağına ulaşması değil, her şeyden önce eskimeyen güçlü şarkı sözleri ve hâlâ icra edilmelerindeki enerjidir. 1993 tarihli “Onu Affedebilir misin?” erkeklik ve utançla ilgilidir – “çünkü diskoda dans ediyorsun ve rock'ı sevmiyorsun”. “It's a Sin” (1987), kişinin kendi davranışını her zaman utanç verici olarak algılamasını konu alır.
Pet Shop Boys, kırk yıl boyunca en ufak bir aşınma ve yıpranma olmadan yalnızlığın ve kavganın şarkısını söylüyor: Tennant, “Kırk yıl sonra hâlâ Pet Shop Boys'uz” diye açıklıyor. Village People'ın kapağı olan “Go West” (1993), 1970'lerin sonlarında San Francisco'da düzenlenen Eşcinsel Özgürlük Yürüyüşünün arşiv görüntüleri ile birlikte sunuluyor. İşte o zaman bu her daim yeşil radyoda ne olduğunu anlıyorsunuz – o zamanlar onu dinlediğinizde muhtemelen fark etmediğiniz bir şey, hâlâ banliyölerin derinliklerinde gizlice rüya görüyorken ve birçok şeyin neden bu kadar yanlış geldiğini anlamadığınız zaman.