“Sevgili izleyiciler, yeni milenyıla sıcak bir hoş geldiniz.” Sunucu Ina Bergmann, bu selamlamayla 1 Ocak 2000'de ARD özel yayınını başlattı. Medyanın vaat ettiği, tüm bilgisayarların ve elektronik cihazların tam da yılın başında kullanımdan kalkacağı son zamanlar gerçekleşmemişti.
2000 yılı, aynı zamanda uzun zamandır beklenen ilk albümü “2000”e Bergmann'ın cümlesiyle başlayan Berlinli rapçi Pashanim'in (gerçek adı Can Bayram) da doğum yılıdır. Daha fazla boş söz yerine, dinleyicilere Kreuzberg'deki zorlu bir çocukluktan bölümler anlatılıyor: “Annem endişeleniyor, yarın kirayı nasıl ödeyeceğiz ve geçen seferki kirayı/stres bizim için normaldi. Çocukken her gece kabuslar görüyordum… Annemle babam hiç anlaşamıyordu, bir Alman ve göçmen çocuğuydu/bir şekilde Alman kuzenler ve akrabalarla hiçbir teması olmadı.”
Lirik benlik, ilk 40 saniyede pek çok özel şeyi açığa çıkarıyor; bu, kendini kıtlaştırmayı seven sanatçı Pashanim'in tam tersi. Alman-Kürt kökenli 23 yaşındaki sanatçı, EP'lerini önceden duyurmadan yayınlıyor; Müzik Haberlarını çoklu paketler halinde yüklemeyi seviyor ve sanki eşofman giyen Saka su tutkunu kendisinin bol miktarda görsel-işitsel materyali varmış gibi hepsini kendisi çekiyor.
Bu “birdenbire” stratejisi işe yarıyor çünkü Gneisenaustraße civarında büyüyen rapçi, kısa sürede yazın hit garantisi olduğunu kanıtladı. “Ms. Jackson” (2023), “Airwaves”teki (2020) masalsı masal veya Spotify'da 199 milyon görüntülemeye ulaşan rüya gibi “Yaz Fırtınası” (2021).
Kreuzberg 61'den gelen çocuk, araba yolculuğu için son derece başarılı kancalar takıyor, ancak aynı zamanda beklenmedik bir karışım da var: markalı kıyafetlere olan tutkuyla birlikte sokak rap tavrı ve göçmen çocukların dışlanma deneyimleri, sanat filmi filmlerinin cazibesiyle buluşuyor. Buna vokaller eşlik ediyor, Pashanim bazen heyecanının başladığı “Shababs botten” (2019) şarkısında monoton geliyor veya “HausEntrance” (2019) şarkısında neredeyse yumuşak geliyor.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Kreuzberg'li rapçi Pashanim'in ilk albümü “2000”: Mama güvende
Cep telefonu fotoğraflarından, marka logolarından ve “The Sopranos” ile “La Haine” filmlerine göndermelerden oluşan bir mozaik gibi görünen “2000”in kapağı, Pashanim'in denenmiş ve test edilmiş kariyerini sürdürmeye devam ettiğinin önceden bir işaretiydi. 14 yeni parçada stil. Daha önce olduğu gibi, hiçbir şarkısı üç dakika sınırını aşamıyor; burada pek çok an, bağlamı az olan yarım cümleler halinde ortaya çıkıyor. Polaroidler gibi, söylenenler belirsiz görünüyor, ancak “sonsuza kadar hafıza” potansiyeli taşıyor.
Böylece “yeşil gözler, kahverengi bukleler”i akılda kalıcı bir melodi olarak beynin kıvrımlarına getiren rapçi, ilk buluşmadan itibaren tutarsız bir şekilde “TXL”deki kendi performansına koşuyor: “Ne yazık ki günün her saatinde dinlenemiyoruz. .” Anons melodisi ve saksafon sesleriyle Pashanim'in sesi her zamankinden daha taze. “2000”deki ses, Bushido, Casper ve Yung Hurn için halihazırda ritimler yapmış olan yapımcı Stickle'dan etkileniyor.
Albümdeki “Mediterranean” gibi hit yarışmacılar tanıdık bir şeyler sunuyor. Pashanim'in müzik ve film dünyasını gittikçe daha fazla karıştırdığı durumlarda işler ilginçleşiyor – örneğin “GTA” 80'lerdeki bir diziden gelen yürek parçalayan klavye sesleriyle başladığında veya “Duty Free” Journey'den “Don't Stop Believin” parçasına sahip olduğunda. Yukarıda adı geçen HBO klasiği “The Sopranos”un final sahnesinde oynuyor.
Müzisyen ve kameraman, sinefil ve mafyacı Christopher Moltisanti'ye bir parça bile ithaf ediyor ve bu parça beklendiği gibi Mehringdamm'a gidiyor. Pashanim, anlatının sadece parçalar halinde kalmaması ve her şeyi daha büyük bir hikayeye bağlaması için daha uzun bir albüm kullanıyor. Bu, para sorunu olan ve hasta olduğu için kendisini asansörsüz bir daireye sürüklemek zorunda kalan bir kadın hakkındadır, ancak bir dönüm noktası gelir: “Annem artık güvende, emekli maaşı yok.”
Paşanim: 2000. Kentsel/Evrensel, 2024
2000 yılı, aynı zamanda uzun zamandır beklenen ilk albümü “2000”e Bergmann'ın cümlesiyle başlayan Berlinli rapçi Pashanim'in (gerçek adı Can Bayram) da doğum yılıdır. Daha fazla boş söz yerine, dinleyicilere Kreuzberg'deki zorlu bir çocukluktan bölümler anlatılıyor: “Annem endişeleniyor, yarın kirayı nasıl ödeyeceğiz ve geçen seferki kirayı/stres bizim için normaldi. Çocukken her gece kabuslar görüyordum… Annemle babam hiç anlaşamıyordu, bir Alman ve göçmen çocuğuydu/bir şekilde Alman kuzenler ve akrabalarla hiçbir teması olmadı.”
Lirik benlik, ilk 40 saniyede pek çok özel şeyi açığa çıkarıyor; bu, kendini kıtlaştırmayı seven sanatçı Pashanim'in tam tersi. Alman-Kürt kökenli 23 yaşındaki sanatçı, EP'lerini önceden duyurmadan yayınlıyor; Müzik Haberlarını çoklu paketler halinde yüklemeyi seviyor ve sanki eşofman giyen Saka su tutkunu kendisinin bol miktarda görsel-işitsel materyali varmış gibi hepsini kendisi çekiyor.
Bu “birdenbire” stratejisi işe yarıyor çünkü Gneisenaustraße civarında büyüyen rapçi, kısa sürede yazın hit garantisi olduğunu kanıtladı. “Ms. Jackson” (2023), “Airwaves”teki (2020) masalsı masal veya Spotify'da 199 milyon görüntülemeye ulaşan rüya gibi “Yaz Fırtınası” (2021).
Kreuzberg 61'den gelen çocuk, araba yolculuğu için son derece başarılı kancalar takıyor, ancak aynı zamanda beklenmedik bir karışım da var: markalı kıyafetlere olan tutkuyla birlikte sokak rap tavrı ve göçmen çocukların dışlanma deneyimleri, sanat filmi filmlerinin cazibesiyle buluşuyor. Buna vokaller eşlik ediyor, Pashanim bazen heyecanının başladığı “Shababs botten” (2019) şarkısında monoton geliyor veya “HausEntrance” (2019) şarkısında neredeyse yumuşak geliyor.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Kreuzberg'li rapçi Pashanim'in ilk albümü “2000”: Mama güvende
Cep telefonu fotoğraflarından, marka logolarından ve “The Sopranos” ile “La Haine” filmlerine göndermelerden oluşan bir mozaik gibi görünen “2000”in kapağı, Pashanim'in denenmiş ve test edilmiş kariyerini sürdürmeye devam ettiğinin önceden bir işaretiydi. 14 yeni parçada stil. Daha önce olduğu gibi, hiçbir şarkısı üç dakika sınırını aşamıyor; burada pek çok an, bağlamı az olan yarım cümleler halinde ortaya çıkıyor. Polaroidler gibi, söylenenler belirsiz görünüyor, ancak “sonsuza kadar hafıza” potansiyeli taşıyor.
Böylece “yeşil gözler, kahverengi bukleler”i akılda kalıcı bir melodi olarak beynin kıvrımlarına getiren rapçi, ilk buluşmadan itibaren tutarsız bir şekilde “TXL”deki kendi performansına koşuyor: “Ne yazık ki günün her saatinde dinlenemiyoruz. .” Anons melodisi ve saksafon sesleriyle Pashanim'in sesi her zamankinden daha taze. “2000”deki ses, Bushido, Casper ve Yung Hurn için halihazırda ritimler yapmış olan yapımcı Stickle'dan etkileniyor.
Albümdeki “Mediterranean” gibi hit yarışmacılar tanıdık bir şeyler sunuyor. Pashanim'in müzik ve film dünyasını gittikçe daha fazla karıştırdığı durumlarda işler ilginçleşiyor – örneğin “GTA” 80'lerdeki bir diziden gelen yürek parçalayan klavye sesleriyle başladığında veya “Duty Free” Journey'den “Don't Stop Believin” parçasına sahip olduğunda. Yukarıda adı geçen HBO klasiği “The Sopranos”un final sahnesinde oynuyor.
Müzisyen ve kameraman, sinefil ve mafyacı Christopher Moltisanti'ye bir parça bile ithaf ediyor ve bu parça beklendiği gibi Mehringdamm'a gidiyor. Pashanim, anlatının sadece parçalar halinde kalmaması ve her şeyi daha büyük bir hikayeye bağlaması için daha uzun bir albüm kullanıyor. Bu, para sorunu olan ve hasta olduğu için kendisini asansörsüz bir daireye sürüklemek zorunda kalan bir kadın hakkındadır, ancak bir dönüm noktası gelir: “Annem artık güvende, emekli maaşı yok.”
Paşanim: 2000. Kentsel/Evrensel, 2024