Ev
Kültür
Kent Nagano ve DSO, Mahler’in Altıncı filminde nasıl yeni bir anlam bulmaya çalışıyor?
Fikir birliğini bozmanın fikir birliği olduğu zamanlarda fikir birliğini bozan müzikle uğraşırken akla bir şey gelmelidir.
şef Kent Naganodpa
Gustav Mahler, altıncı senfonisinin “yalnızca benim ilk beşimi özümsemiş ve sindirmiş bir neslin çözmeye cesaret edebileceği bilmeceler ortaya çıkaracak” dedi. Belki de bu öz imaj, Mahler’in çalışmaları ve müziği hakkındaki en zor şey: sanatçı, büyük “bilmeceye” “yaklaşmaya cesaret edebilmeleri” için tüm eseri sindirmeye zorlanan sonraki “nesiller” ile konuşuyor. Demiurge, bundan ne çıkarabileceğiniz konusunda sessiz kalıyor, hiçbir ödül sunulmuyor.
Daha sonraki nesiller, ilk olarak 1906’da icra edilen bu bilmecelerden Birinci Dünya Savaşı’nı ve soykırımı derlediler – muhtemelen insan çok fazla uğursuz ve saplantılı marş müziği duyduğundan. Cuma günü Filarmoni’de oturdun ve herhangi bir gizemin farkına varmadın, aksine zamanın dışına çıktığına dair garip bir duyguya kapıldın. Kent Nagano, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin’i yönetti ve bu yorumla ilgili başlangıçta çarpıcı olan şey, yoğun arabuluculuk, geçişlerin fazla seslendirilmesi de dahil olmak üzere büyük yaylarda bazen aşırı hevesli ifadeler. Net bir form için çabalamak olarak anlaşılabilir, ancak Mahler’in büyük yaya gerilim vermek için yaptığı şeyle çelişir: onun esrarengiz enstrümantasyonu ve anlamlı bir şekilde uzatılmış armonileri. Bütün bunlar duyuluyor, DSO şeffaf bir şekilde örnek bir şekilde çalıyor. Ancak Nagano, içsel direnci bütünün lehine çeker.
Bu arada Nagano, burada kabaca bir “hata” yazamayacak kadar hassas bir tercüman. Detayların büyük perspektife karşı direncini büyük ölçüde ortadan kaldıran Nagano, müziği yeni bir bağlamda sorguluyor. Mahler’in müziği, sınırsız bireysellik ve fikir birliğini bozan davranışların – yeni tasarlanan cinsiyet kimliklerinden milyonerler tarafından asosyal hammadde tüketimine kadar – normal hale geldiği bir dönemde, sınırsız bireysel hareketiyle, fikir birliğini bozan ifade gücüyle erkenden düşmanlık kazandı. bu müziğin orijinalliği başka yerde aranmalıdır.
çılgınlık ve form
Ama Nagano gerçekten bir şey buluyor mu? Mahler’in müziğinin inşası, doğası gereği kombinatoryal olmaktan çok retorik olduğunu tutarlı bir şekilde kanıtlıyor. Çok seslilik ne kadar açık bir şekilde sunulabilirse sunulsun, Herdbell bölümleri veya Andante’nin hafif coşkunlukları gibi büyük anlar, tutarlılıktan değil, müdahalelerden kaynaklanır. Dört bölümlük kompozisyon bile çatışmaya klasik bir çözümü garanti etmez – Nagano tarafından zorlanan finalin genişlemesi ve çılgınlığı, aynı zamanda bir zamanlar vaat ettiği şeyi, yani her şeyi getirmek sözünü tutmayan bir biçim üzerindeki umutsuzluğun ifadesidir. mutlu sona.
Kültür
Kent Nagano ve DSO, Mahler’in Altıncı filminde nasıl yeni bir anlam bulmaya çalışıyor?
Fikir birliğini bozmanın fikir birliği olduğu zamanlarda fikir birliğini bozan müzikle uğraşırken akla bir şey gelmelidir.
şef Kent Naganodpa
Gustav Mahler, altıncı senfonisinin “yalnızca benim ilk beşimi özümsemiş ve sindirmiş bir neslin çözmeye cesaret edebileceği bilmeceler ortaya çıkaracak” dedi. Belki de bu öz imaj, Mahler’in çalışmaları ve müziği hakkındaki en zor şey: sanatçı, büyük “bilmeceye” “yaklaşmaya cesaret edebilmeleri” için tüm eseri sindirmeye zorlanan sonraki “nesiller” ile konuşuyor. Demiurge, bundan ne çıkarabileceğiniz konusunda sessiz kalıyor, hiçbir ödül sunulmuyor.
Daha sonraki nesiller, ilk olarak 1906’da icra edilen bu bilmecelerden Birinci Dünya Savaşı’nı ve soykırımı derlediler – muhtemelen insan çok fazla uğursuz ve saplantılı marş müziği duyduğundan. Cuma günü Filarmoni’de oturdun ve herhangi bir gizemin farkına varmadın, aksine zamanın dışına çıktığına dair garip bir duyguya kapıldın. Kent Nagano, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin’i yönetti ve bu yorumla ilgili başlangıçta çarpıcı olan şey, yoğun arabuluculuk, geçişlerin fazla seslendirilmesi de dahil olmak üzere büyük yaylarda bazen aşırı hevesli ifadeler. Net bir form için çabalamak olarak anlaşılabilir, ancak Mahler’in büyük yaya gerilim vermek için yaptığı şeyle çelişir: onun esrarengiz enstrümantasyonu ve anlamlı bir şekilde uzatılmış armonileri. Bütün bunlar duyuluyor, DSO şeffaf bir şekilde örnek bir şekilde çalıyor. Ancak Nagano, içsel direnci bütünün lehine çeker.
Bu arada Nagano, burada kabaca bir “hata” yazamayacak kadar hassas bir tercüman. Detayların büyük perspektife karşı direncini büyük ölçüde ortadan kaldıran Nagano, müziği yeni bir bağlamda sorguluyor. Mahler’in müziği, sınırsız bireysellik ve fikir birliğini bozan davranışların – yeni tasarlanan cinsiyet kimliklerinden milyonerler tarafından asosyal hammadde tüketimine kadar – normal hale geldiği bir dönemde, sınırsız bireysel hareketiyle, fikir birliğini bozan ifade gücüyle erkenden düşmanlık kazandı. bu müziğin orijinalliği başka yerde aranmalıdır.
çılgınlık ve form
Ama Nagano gerçekten bir şey buluyor mu? Mahler’in müziğinin inşası, doğası gereği kombinatoryal olmaktan çok retorik olduğunu tutarlı bir şekilde kanıtlıyor. Çok seslilik ne kadar açık bir şekilde sunulabilirse sunulsun, Herdbell bölümleri veya Andante’nin hafif coşkunlukları gibi büyük anlar, tutarlılıktan değil, müdahalelerden kaynaklanır. Dört bölümlük kompozisyon bile çatışmaya klasik bir çözümü garanti etmez – Nagano tarafından zorlanan finalin genişlemesi ve çılgınlığı, aynı zamanda bir zamanlar vaat ettiği şeyi, yani her şeyi getirmek sözünü tutmayan bir biçim üzerindeki umutsuzluğun ifadesidir. mutlu sona.