KAYITSIZLIK
Bir çocuğa gösterilebilecek en büyük şiddet; verilecek en büyük cezadır.
Nasıl ki biz ağır bir hissimizi karşımızdakine anlattığımızda en azından bize bakmasını; mümkünse dinlediğine ve anladığına dair geri bildirimlere gereksinim duyuyorsak bu durum çocuklarımız için de geçerlidir.
Çocuğa kendini epey yalnız ve çaresiz hissettiren bu formül ilerleyen devirlerde büyük ruhsal sorunlara yol açabilir.
ÖDÜLLENDİRME
Mantıksal olarak cezadan epeyce farklı değildir.
Eğer sebebi öne sürülerek birlikte anlatılırsa, maddi pahası olmayan mükafatlar olursa küçük çocuklar için kullanılabilir.
Kritik olan nokta çocuğun aslına bakarsanız yapması gereken şeyi ödüllendirmememiz gerektiği noktasıdır.
Örneğin yemeğini yemek yahut yaşı uygunsa okula gitmek aslına bakarsan çocuğun nizamlı olarak yapması gereken şeylerdir.
Normalde yapmadığı; yaşından dolayı yapmasa da olur lakin yapabileceği şeylerde çocuğu ödüllendirme tesirli olabilir.
Örneğin: yatağı toplamak.
Ayrıca ödüllendirirken maddi kıymeti olan bir oyuncak yahut sıhhatsiz bir yiyecek vermek yerine onun için çizdiğiniz bir fotoğraf, onun için kestiğiniz sevdiği bir meyveyi vermek fazlaca daha manevi olarak tatmin edici mükafatları tercih etmeliyiz.
CEZA
Cezalar ”Yanlış yaptım. Karşılığını da aldım. Artık ödeştik ve bunu yenidenlayabilirim” niyet usulüne sebep olabilir.
Ceza, suçluluk duygusu oluşturacağı için artarak geri döner. Suçluluk duygusu tahammül etmesi epeyce güç bir histir.
Sürekli kendini hatalı hisseden bir çocuk bundan kurtulmanın yollarını arayacaktır.
Bu durum ileride internet bağımlılığı, çok yemek tüketimi yahut keyif verici objelere yönelme üzere istenmeyen durumlara niye olabilmektedir.
Sürekli ceza alan ve makus hissettirilen bir çocuk hissini yönetmeyi öğrenemeyebilir.
Çünkü; anne dinleyip, anlayıp, yanlışsız davranışla ilgili rehberlik etmek yerine çocuğun kendini tabir etmesine müsaade vermediği için çocuk bu yetiyi kazanamamaktadır.
Bir çocuk her şartta kabul edilip sevildiğini hissetmediği sürece hissini hem çocukluk periyodunda tıpkı vakitte yetişkinliğinde yönetemeyebilir.
halbuki istikrarlı, kararlı ve yanlışsız yerlerde söylenen “hayır” sözü, hakikat sonlar çocuk için pek manalıdır.
Fakat çocuk ziyan verici ceza hallerine alıştırılmışsa bu “hayır” kâfi olmayacaktır.
Unutulmamalıdır ki ceza vermek çocuğunuzda işe yarasaydı siz bu cezayı yalnızca 1 kere vermiş olurdunuz.
Okumaya devam et...
Bir çocuğa gösterilebilecek en büyük şiddet; verilecek en büyük cezadır.
Nasıl ki biz ağır bir hissimizi karşımızdakine anlattığımızda en azından bize bakmasını; mümkünse dinlediğine ve anladığına dair geri bildirimlere gereksinim duyuyorsak bu durum çocuklarımız için de geçerlidir.
Çocuğa kendini epey yalnız ve çaresiz hissettiren bu formül ilerleyen devirlerde büyük ruhsal sorunlara yol açabilir.
ÖDÜLLENDİRME
Mantıksal olarak cezadan epeyce farklı değildir.
Eğer sebebi öne sürülerek birlikte anlatılırsa, maddi pahası olmayan mükafatlar olursa küçük çocuklar için kullanılabilir.
Kritik olan nokta çocuğun aslına bakarsanız yapması gereken şeyi ödüllendirmememiz gerektiği noktasıdır.
Örneğin yemeğini yemek yahut yaşı uygunsa okula gitmek aslına bakarsan çocuğun nizamlı olarak yapması gereken şeylerdir.
Normalde yapmadığı; yaşından dolayı yapmasa da olur lakin yapabileceği şeylerde çocuğu ödüllendirme tesirli olabilir.
Örneğin: yatağı toplamak.
Ayrıca ödüllendirirken maddi kıymeti olan bir oyuncak yahut sıhhatsiz bir yiyecek vermek yerine onun için çizdiğiniz bir fotoğraf, onun için kestiğiniz sevdiği bir meyveyi vermek fazlaca daha manevi olarak tatmin edici mükafatları tercih etmeliyiz.
CEZA
Cezalar ”Yanlış yaptım. Karşılığını da aldım. Artık ödeştik ve bunu yenidenlayabilirim” niyet usulüne sebep olabilir.
Ceza, suçluluk duygusu oluşturacağı için artarak geri döner. Suçluluk duygusu tahammül etmesi epeyce güç bir histir.
Sürekli kendini hatalı hisseden bir çocuk bundan kurtulmanın yollarını arayacaktır.
Bu durum ileride internet bağımlılığı, çok yemek tüketimi yahut keyif verici objelere yönelme üzere istenmeyen durumlara niye olabilmektedir.
Sürekli ceza alan ve makus hissettirilen bir çocuk hissini yönetmeyi öğrenemeyebilir.
Çünkü; anne dinleyip, anlayıp, yanlışsız davranışla ilgili rehberlik etmek yerine çocuğun kendini tabir etmesine müsaade vermediği için çocuk bu yetiyi kazanamamaktadır.
Bir çocuk her şartta kabul edilip sevildiğini hissetmediği sürece hissini hem çocukluk periyodunda tıpkı vakitte yetişkinliğinde yönetemeyebilir.
halbuki istikrarlı, kararlı ve yanlışsız yerlerde söylenen “hayır” sözü, hakikat sonlar çocuk için pek manalıdır.
Fakat çocuk ziyan verici ceza hallerine alıştırılmışsa bu “hayır” kâfi olmayacaktır.
Unutulmamalıdır ki ceza vermek çocuğunuzda işe yarasaydı siz bu cezayı yalnızca 1 kere vermiş olurdunuz.
Okumaya devam et...