Günlük hayatta biroldukca kişi tarafınca yanlış manalarda kullanılan kavramların başında Ego gelmektedir. Egosu yüksek, egosu şişmiş, egosu tavan, egoist, egolu egosuz üzere tabirleri kesinlikle duymuşuzdur. Pekala kullanılan bu tabir hakikaten istenilen manası taşımakta mıdır?
Psikanalizde id, ego ve süper-ego, insan zihninde etkileşime giren üç katman kümesidir. ID ertelemeyi bilmeyen, mantıklı davranamayan, her istediği çabucak olsun isteyen, haz ve istek odaklı, doğru-yanlış nedir bilmeyen tarafımızdır. Süperego en epey otoriteyle, ahlakla, vicdanla, toplumsal öğretilerle, gelenekle kurulan bağdan sorumludur. Bir bakıma “el alem ne der”, “ayıp olur” biçiminde niyetlerimizi yansıtır. Ego ise İd ve süperego içinde yaşanan çatışmaların ortacısı yani bir uzlaşı sağlamaya çalışır.
Egonun kuvvetli olması bu uzlaşıda başarılı olunması manasına gelir, zayıf ego ise id ve süperego içindeki dengeyi bulamaz, birinden biri baskın gelir.
Id’i hayli gelişmiş olan kişinin bencilce hareket etmesine, etrafındakilerin his fikrine kıymet vermemesine, canı rastgele bir şey çektiğinde bunu çabucak o an yapmasına, kimseye aldırış etmemesine niye olan ilkel davranışlar sergilemesine yol açar. Süperegosu fazlaca gelişmiş olması kişinin ise ahlaki pahalara, normlara fazlaca bağlı bulunmasına, daima ayıp olur, el alem ne der halinde düşünmesine, “karşı tarafa rahatsızlık vermemek adına” kendini geriye çekmeye ve kuvvetli ilgiler kuramamaya yol açar. Bu noktada egonun kuvvetli olması uyumlu, sorun çözebilen, krizler karşısında kendilerini sakinleştirebilen, irade sahibi, toplumsal problemlere hassas, ders almayı, bir şeyleri telafi etmeyi, başarısızlıklarını, kayıplarını fark etmeyi, onlarla yüzleşmeyi bilir.
Bu niçinle ego ile ilgili kullanılan sözleri tekrar düşünmek gerekir. Zira ego demek kibir, narsistik kişi, ukala , kendini beğenmiş bencil demek değildir.
Okumaya devam et...
Psikanalizde id, ego ve süper-ego, insan zihninde etkileşime giren üç katman kümesidir. ID ertelemeyi bilmeyen, mantıklı davranamayan, her istediği çabucak olsun isteyen, haz ve istek odaklı, doğru-yanlış nedir bilmeyen tarafımızdır. Süperego en epey otoriteyle, ahlakla, vicdanla, toplumsal öğretilerle, gelenekle kurulan bağdan sorumludur. Bir bakıma “el alem ne der”, “ayıp olur” biçiminde niyetlerimizi yansıtır. Ego ise İd ve süperego içinde yaşanan çatışmaların ortacısı yani bir uzlaşı sağlamaya çalışır.
Egonun kuvvetli olması bu uzlaşıda başarılı olunması manasına gelir, zayıf ego ise id ve süperego içindeki dengeyi bulamaz, birinden biri baskın gelir.
Id’i hayli gelişmiş olan kişinin bencilce hareket etmesine, etrafındakilerin his fikrine kıymet vermemesine, canı rastgele bir şey çektiğinde bunu çabucak o an yapmasına, kimseye aldırış etmemesine niye olan ilkel davranışlar sergilemesine yol açar. Süperegosu fazlaca gelişmiş olması kişinin ise ahlaki pahalara, normlara fazlaca bağlı bulunmasına, daima ayıp olur, el alem ne der halinde düşünmesine, “karşı tarafa rahatsızlık vermemek adına” kendini geriye çekmeye ve kuvvetli ilgiler kuramamaya yol açar. Bu noktada egonun kuvvetli olması uyumlu, sorun çözebilen, krizler karşısında kendilerini sakinleştirebilen, irade sahibi, toplumsal problemlere hassas, ders almayı, bir şeyleri telafi etmeyi, başarısızlıklarını, kayıplarını fark etmeyi, onlarla yüzleşmeyi bilir.
Bu niçinle ego ile ilgili kullanılan sözleri tekrar düşünmek gerekir. Zira ego demek kibir, narsistik kişi, ukala , kendini beğenmiş bencil demek değildir.
Okumaya devam et...