Oyun bir çocuk için nefes alıp vermek üzere spontan ve doğal bir harekettir. hem de münasebet kurmanın ve toplumsal etkileşimin bir yoludur, çocuklar oyun oynarken toplumsal marifetlerini prova ederler, fizikî ve duygusal olarak gelişirler. Çocuk oyunun ortasında gücünü ve hudutlarını anlar, kendini nasıl denetim edeceğini görür, gerilimiyle nasıl başa çıkabileceğini öğrenir.
Çocuklar doğdukları andan itibaren muhakkak bir yaşa kadar beyin gelişimleri gereği dünyayı tecrübelerine dayanarak deneyim ederler. Çocukların lisan marifetleri ve söz hazineleri yaşadıkları olumsuz tecrübesi aktarmada yetersiz kaldığı için dehşetlerini, acılarını, kederlerini, kendi doğal ortamlarında oyun ve oyuncaklar yoluyla tabir ederler.
Oyunun temel fonksiyonu üniversaldir fakat çocuğun oyun odasında oynadığı oyunun farkı, oyunundaki sembolleri nazaranbilen bir uzmanın orada onunla olabilmesidir. Her çocuk empatik ve şefkatli yaklaşımın ne olduğunu bilir, terapistle kurulan kuvvetli terapötik ilgi değişimi başlatan birinci etkendir.
Terapist çocuğun kendini güzelleştirme kapasitesine güvenir, çocuğun seçtiği oyuncakların, verdiği rollerin manalarını okur. Çocuk oyunun ortasında doğum anı da dahil olmak üzere pek epey şeyi metaforlarla anlatır. Oyunu anlaşıldığında bu, çocuğa denetim, güç ve kendine inanç olarak geri döner. Çocuklar kendilerine travmatik gelen tecrübelerini oyun odasında yeniden tekrar ortaya çıkarırlar ve bu biçimdece çocuğun travma sırasında yarıda kalan, tabir edilemeyen travma reaksiyonu için çocuğa fırsat sunulur. Çocuk travmasını aktarırken terapist güzelleştirici yansıları ile bu sürece katkıda bulunur. Çocuk oyunu yaratır, terapist çocuğun yarattığı oyunun manasını onaylar.
Okumaya devam et...
Çocuklar doğdukları andan itibaren muhakkak bir yaşa kadar beyin gelişimleri gereği dünyayı tecrübelerine dayanarak deneyim ederler. Çocukların lisan marifetleri ve söz hazineleri yaşadıkları olumsuz tecrübesi aktarmada yetersiz kaldığı için dehşetlerini, acılarını, kederlerini, kendi doğal ortamlarında oyun ve oyuncaklar yoluyla tabir ederler.
Oyunun temel fonksiyonu üniversaldir fakat çocuğun oyun odasında oynadığı oyunun farkı, oyunundaki sembolleri nazaranbilen bir uzmanın orada onunla olabilmesidir. Her çocuk empatik ve şefkatli yaklaşımın ne olduğunu bilir, terapistle kurulan kuvvetli terapötik ilgi değişimi başlatan birinci etkendir.
Terapist çocuğun kendini güzelleştirme kapasitesine güvenir, çocuğun seçtiği oyuncakların, verdiği rollerin manalarını okur. Çocuk oyunun ortasında doğum anı da dahil olmak üzere pek epey şeyi metaforlarla anlatır. Oyunu anlaşıldığında bu, çocuğa denetim, güç ve kendine inanç olarak geri döner. Çocuklar kendilerine travmatik gelen tecrübelerini oyun odasında yeniden tekrar ortaya çıkarırlar ve bu biçimdece çocuğun travma sırasında yarıda kalan, tabir edilemeyen travma reaksiyonu için çocuğa fırsat sunulur. Çocuk travmasını aktarırken terapist güzelleştirici yansıları ile bu sürece katkıda bulunur. Çocuk oyunu yaratır, terapist çocuğun yarattığı oyunun manasını onaylar.
Okumaya devam et...