İnsanların kimileri yalnız kalmak ve kendilerini dinlemek için can atarken kimileri ise yalnız kalmaktan ve boşa çıkmaktan olabildiğince kaçarlar. Bunun en kıymetli sebebi beşerler yalnız kaldıklarında ve onları oyalayacak rastgele bir eylemin-durumun ortasında olmadıklarında yani boş kaldıklarında kendi içlerinde ne var ise onun sesini duymaya kokusunu almaya başlarlar. Bu durum insanların çocukluklarından itibaren kendi içlerinde oluşan temsillerin ortaya çıkmasını sağlar. Şayet içeride destekleyici bir iç ses varsa kendimizle vakit geçirmekten keyifli olan kendisine yatırım yapan ve kendisi için bir şeyler yapabilen bir alan oluşturmuş oluruz. Şayet eleştiren yargılayan bir iç sese sahipsek o yargılayıcı, eleştirel, cezalandırıcı sesi susturmak için kendimizi daha yeterli hissetmemizi sağlayan çeşitli aksiyonlar gerçekleştirerek o iç sesten uzaklaşmaya çalışırız.
İçimizdeki boşluk duygusu, dışarı ile kurduğumuz alaka ile oluşmaya başlar. Neyin iç neyin dış olduğunu, neyin kendimizle neyin ötekilerle ilgili olduğunu 0- 3 yaşta anne babamızla kurduğumuz bağla öğrenmeye başlarız. Şayet bu vakitte ebeveynlerimiz ile kurduğumuz alaka bizi besleyen, destekleyen, güç veren bir bağlantıysa ebeveynlerimizle münasebetimiz kendi içimizde destek aldığımız, yaslandığımız, içsel bir kaynağa dönüşür. Ebeveynlerimiz ile münasebetimiz yargılayıcı, cezalandırıcı, aşağılayıcı ise bizi zayıflatan birer temsile dönüşür. Bilhassa çocukluk senelerında ebeveynlerimiz ile kurduğumuz münasebet gereğince inançlı ve destekleyici değilse büyüyüp birer yetişkin olduğumuzda içsel bir boşluk hissiyle karşı karşıya kalırız. Yaslanıp destek alacağımız yerde bir boşluk hissi vardır. anne babalarla kurulan makûs içselleştirilmiş münasebetler vakit içinde içimizdeki saldırganlığı besleyerek yıkıcı davranışlara ve makûs hislere yer oluşturur.
Vakit ortasında hissedilen boşluk duygusu (özellikle ergenlik senelerında) yeni kurulacak ülkü bir ebeveyn – çocuk alakası (ya da ebeveyn yerine geçecek rastgele bir kişi ya da obje ile)doldurulabilir. Bir davaya inanılabilir, bir öğretmenin ya da ustanın elinde bir daha şekillenebilir. Tutkulu-büyük bir aşk ile kendi ortasında hissettiği duygusal boşluk hissini doldurabilir ve geçmişten getirdiği içselleşen ebeveyn temsillerini yeni oluşan içsel temsilleri ile güncelleyebilir. Birey hem ebeveynleriile kurduğu münasebette birebir vakitte çabucak sonrasındaki süreçte kendi içsel temsillerini destekleyici bir iç ses olarak oluşturmadığı sürece, kendi ortasında hissettiği içsel boşluk yakınmaları her geçen gün derinleşerek daha da yıkıcı bir hal alarak hayatının temel şikayetinedönüşebilir.
Yetişkinlerin baş etmekte zorlandıkları boşluk duygusu ile profesyonel bir takviye olmadan baş etmeleri ve kurtulmaları, çocukluk ve ergenlik senelerına bakılırsa daha güç olacaktır. Psikoterapi ile bir arada bireyin içsel temsilleri çalışılır ve terapist-danışan alakasıyla yeni destek olacağı, besleyici ve destekleyici yeni içsel temsiller oluşur. Terapi süreciyle birlikte boşluk hissi yerini inançlı, destekleyici yeni bir içsel temsile yerini bırakır.
Okumaya devam et...
İçimizdeki boşluk duygusu, dışarı ile kurduğumuz alaka ile oluşmaya başlar. Neyin iç neyin dış olduğunu, neyin kendimizle neyin ötekilerle ilgili olduğunu 0- 3 yaşta anne babamızla kurduğumuz bağla öğrenmeye başlarız. Şayet bu vakitte ebeveynlerimiz ile kurduğumuz alaka bizi besleyen, destekleyen, güç veren bir bağlantıysa ebeveynlerimizle münasebetimiz kendi içimizde destek aldığımız, yaslandığımız, içsel bir kaynağa dönüşür. Ebeveynlerimiz ile münasebetimiz yargılayıcı, cezalandırıcı, aşağılayıcı ise bizi zayıflatan birer temsile dönüşür. Bilhassa çocukluk senelerında ebeveynlerimiz ile kurduğumuz münasebet gereğince inançlı ve destekleyici değilse büyüyüp birer yetişkin olduğumuzda içsel bir boşluk hissiyle karşı karşıya kalırız. Yaslanıp destek alacağımız yerde bir boşluk hissi vardır. anne babalarla kurulan makûs içselleştirilmiş münasebetler vakit içinde içimizdeki saldırganlığı besleyerek yıkıcı davranışlara ve makûs hislere yer oluşturur.
Vakit ortasında hissedilen boşluk duygusu (özellikle ergenlik senelerında) yeni kurulacak ülkü bir ebeveyn – çocuk alakası (ya da ebeveyn yerine geçecek rastgele bir kişi ya da obje ile)doldurulabilir. Bir davaya inanılabilir, bir öğretmenin ya da ustanın elinde bir daha şekillenebilir. Tutkulu-büyük bir aşk ile kendi ortasında hissettiği duygusal boşluk hissini doldurabilir ve geçmişten getirdiği içselleşen ebeveyn temsillerini yeni oluşan içsel temsilleri ile güncelleyebilir. Birey hem ebeveynleriile kurduğu münasebette birebir vakitte çabucak sonrasındaki süreçte kendi içsel temsillerini destekleyici bir iç ses olarak oluşturmadığı sürece, kendi ortasında hissettiği içsel boşluk yakınmaları her geçen gün derinleşerek daha da yıkıcı bir hal alarak hayatının temel şikayetinedönüşebilir.
Yetişkinlerin baş etmekte zorlandıkları boşluk duygusu ile profesyonel bir takviye olmadan baş etmeleri ve kurtulmaları, çocukluk ve ergenlik senelerına bakılırsa daha güç olacaktır. Psikoterapi ile bir arada bireyin içsel temsilleri çalışılır ve terapist-danışan alakasıyla yeni destek olacağı, besleyici ve destekleyici yeni içsel temsiller oluşur. Terapi süreciyle birlikte boşluk hissi yerini inançlı, destekleyici yeni bir içsel temsile yerini bırakır.
Okumaya devam et...