Konserlerde bir sanatçının ikinci tekrar sırasında son şarkıyı anons etmesi ve ardından son şarkıyı söylemesi nadir görülen bir durumdur. Ancak Beyrut'tan gelen bu son şarkı Perşembe akşamı saat 22.00 civarında bittiğinde, şarkıcı Zach Condon ukuleleyi tekrar eline aldı ve şöyle dedi: “Tamam, son bir tane.” Neredeyse tükenen Tempodrom tezahürat yapıyor, çığlık atıyor ve yumuşak sesi dinliyor. ile; İngilizce şarkı söylüyor: “Burası bir zamanlar adaydı, ama kalamadım.” Sonra nefesli çalgılar bölümü sessizce “The Penalty”ye başlıyor.
Beyrut grubu, önce bir enstrümanın, sonra iki enstrümanın, ardından sesin ve sonunda sahneden neredeyse orkestral bir sesin yankılandığı bir şarkının bu yavaş oluşumunu yönetiyor. Canlı müzik, şu andaki yedi stüdyo albümündekinden çok farklı geliyor, ancak yine de tüm konukların cep telefonlarının tüm süre boyunca film veya kayıt yapmaması şaşırtıcı.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Çünkü bu konser Beyrut dünya turnesindeki üç konserden ilki. Bu hafta Salı günü 38 yaşına giren Amerikalı Zach Condon başlangıçta yalnızca iki konser duyurdu: 16 ve 17 Şubat'ta. Bu tarihler tükenince Perşembe günü bir tane daha eklendi. Yıllar önce verdiği röportajlarda konser turlarının kendisine panik atak yaşattığını ve bunun sonucunda artık uzun süreli turlar yapamayacağını söylemişti. Son konser Cumartesi günü.
Beyrut, Berlin'deki konserde: Şarkıcı Zach Condon sahnede titriyor
Sahnedeki durumun onun için ne kadar stresli olduğu daha en başından titreyen ellerini kaldırdığında anlaşılıyor: “Umarım bunu yapmayı hemen bırakırlar” diyor. “Beş yıldır sahneye çıkmadım.” Ardından kısa bir süre sonra 2007'nin çok iyi bilinen şarkısı “Elephant Gun”ı çalıyor: “Sezon başlasın, büyük kralı yen.”
Metinleri çoğunlukla gizemlidir, genellikle doğada geçer; Japon haikuslarına benzer şekilde mevsimler, hayvanlar veya ağaçlar hakkındadırlar. Ancak Beyrut'ta sözlerin yanı sıra, burada bir araya getirilen alışılmadık enstrümanların etkileşimi de öncelikli olarak söz konusu. Bazen daha fazla keman, bazen daha fazla akordeon ve trombon. Ses Balkanlar ile Meksika arasında bir yere yerleştirilebilir ve trompet genellikle asıl koroyu devralır. Daha sonra sabahın erken saatlerinde parlak bir güneş ışığı gibi diğer müzisyenleri gölgede bırakıyor.
Örneğin o akşam çaldığı “Santa Fe”, “Hayır Hayır Hayır” ve “Kartpostallar von İtalya” hitleri için durum böyledir. Zach Condon bazen şarkının ortasında gitar, ukulele ve trompet gibi enstrümanlar arasında geçiş yapıyor. Bunu en ünlü şarkısı “Nantes”te de yapıyor ve en romantik dizelerini söylüyor: “Eh, uzun zaman oldu, çok uzun zaman oldu, seni gülümserken görmeyeli.”
Şarkının duyurusunda Zach Condon yedi yıldır Berlin'de, daha doğrusu Lichtenberg'de yaşadığını söylüyor. Sonra odada birkaç Berlinlinin olup olmadığını soruyor. Beklenenden daha az sayıda rapor geliyor. Gerçekten onun için seyahat eden uluslararası bir hayran kitlesi olmalı. Condon bu şehir hakkında şarkı yazmayı bıraktığını söylüyor. O akşam hâlâ “Brandenburg” ve “Prenzlauerberg” şarkılarını çalıyor; bunlar arasında yeni albümden “The Tern” ve “Melbu” gibi melankolik iki parça daha var.
Beyrut Berlin turunda: iki tekrar – ve nefes kesici bir “Teşekkür ederim”
Her şey aslında adının hakkını veren bir ışık gösterisiyle çerçevelenmiş. Salon bazen tamamen kırmızı, bazen turuncu-sarı, bazen de yeşil-mavi renkte oluyor. Koroda “Sen benimsin demek istiyorum” cümlesini tekrarlayan “So Allowed” şarkısında herkes el fenerini telefona doğru tutuyor, çiftler sarılıyor ve bir kapının üstünde iki adam dans ediyor çıkış kalkanının ışığında rüya gibi.
Konser 90 dakika sonra dokuz buçukta sona eriyor, ancak hayranlar Beyrut'u birinci ve son olarak ikinci tekrarı yapmaya ikna ediyor. Ve akşam 22:00'den kısa bir süre sonra Zach Condon, insanları özel, neredeyse nefes kesici sözlerle evlerine gönderiyor: “İmkansız gece / Ev hasreti çeken yetişkin çocuklardan oluşan bir kalabalıkta.” Bu geceyi, cuma gününü ya da cumartesi gecesini kastetmiş olabilir. Onun “teşekkür ederim”i o akşam birkaç kez aksansız bir “teşekkür ederim”e dönüştü.
Beyrut, hâlâ ayın 16/17'sinde. Şubat ayında Tempodrom'da.
Beyrut grubu, önce bir enstrümanın, sonra iki enstrümanın, ardından sesin ve sonunda sahneden neredeyse orkestral bir sesin yankılandığı bir şarkının bu yavaş oluşumunu yönetiyor. Canlı müzik, şu andaki yedi stüdyo albümündekinden çok farklı geliyor, ancak yine de tüm konukların cep telefonlarının tüm süre boyunca film veya kayıt yapmaması şaşırtıcı.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Çünkü bu konser Beyrut dünya turnesindeki üç konserden ilki. Bu hafta Salı günü 38 yaşına giren Amerikalı Zach Condon başlangıçta yalnızca iki konser duyurdu: 16 ve 17 Şubat'ta. Bu tarihler tükenince Perşembe günü bir tane daha eklendi. Yıllar önce verdiği röportajlarda konser turlarının kendisine panik atak yaşattığını ve bunun sonucunda artık uzun süreli turlar yapamayacağını söylemişti. Son konser Cumartesi günü.
Beyrut, Berlin'deki konserde: Şarkıcı Zach Condon sahnede titriyor
Sahnedeki durumun onun için ne kadar stresli olduğu daha en başından titreyen ellerini kaldırdığında anlaşılıyor: “Umarım bunu yapmayı hemen bırakırlar” diyor. “Beş yıldır sahneye çıkmadım.” Ardından kısa bir süre sonra 2007'nin çok iyi bilinen şarkısı “Elephant Gun”ı çalıyor: “Sezon başlasın, büyük kralı yen.”
Metinleri çoğunlukla gizemlidir, genellikle doğada geçer; Japon haikuslarına benzer şekilde mevsimler, hayvanlar veya ağaçlar hakkındadırlar. Ancak Beyrut'ta sözlerin yanı sıra, burada bir araya getirilen alışılmadık enstrümanların etkileşimi de öncelikli olarak söz konusu. Bazen daha fazla keman, bazen daha fazla akordeon ve trombon. Ses Balkanlar ile Meksika arasında bir yere yerleştirilebilir ve trompet genellikle asıl koroyu devralır. Daha sonra sabahın erken saatlerinde parlak bir güneş ışığı gibi diğer müzisyenleri gölgede bırakıyor.
Örneğin o akşam çaldığı “Santa Fe”, “Hayır Hayır Hayır” ve “Kartpostallar von İtalya” hitleri için durum böyledir. Zach Condon bazen şarkının ortasında gitar, ukulele ve trompet gibi enstrümanlar arasında geçiş yapıyor. Bunu en ünlü şarkısı “Nantes”te de yapıyor ve en romantik dizelerini söylüyor: “Eh, uzun zaman oldu, çok uzun zaman oldu, seni gülümserken görmeyeli.”
Şarkının duyurusunda Zach Condon yedi yıldır Berlin'de, daha doğrusu Lichtenberg'de yaşadığını söylüyor. Sonra odada birkaç Berlinlinin olup olmadığını soruyor. Beklenenden daha az sayıda rapor geliyor. Gerçekten onun için seyahat eden uluslararası bir hayran kitlesi olmalı. Condon bu şehir hakkında şarkı yazmayı bıraktığını söylüyor. O akşam hâlâ “Brandenburg” ve “Prenzlauerberg” şarkılarını çalıyor; bunlar arasında yeni albümden “The Tern” ve “Melbu” gibi melankolik iki parça daha var.
Beyrut Berlin turunda: iki tekrar – ve nefes kesici bir “Teşekkür ederim”
Her şey aslında adının hakkını veren bir ışık gösterisiyle çerçevelenmiş. Salon bazen tamamen kırmızı, bazen turuncu-sarı, bazen de yeşil-mavi renkte oluyor. Koroda “Sen benimsin demek istiyorum” cümlesini tekrarlayan “So Allowed” şarkısında herkes el fenerini telefona doğru tutuyor, çiftler sarılıyor ve bir kapının üstünde iki adam dans ediyor çıkış kalkanının ışığında rüya gibi.
Konser 90 dakika sonra dokuz buçukta sona eriyor, ancak hayranlar Beyrut'u birinci ve son olarak ikinci tekrarı yapmaya ikna ediyor. Ve akşam 22:00'den kısa bir süre sonra Zach Condon, insanları özel, neredeyse nefes kesici sözlerle evlerine gönderiyor: “İmkansız gece / Ev hasreti çeken yetişkin çocuklardan oluşan bir kalabalıkta.” Bu geceyi, cuma gününü ya da cumartesi gecesini kastetmiş olabilir. Onun “teşekkür ederim”i o akşam birkaç kez aksansız bir “teşekkür ederim”e dönüştü.
Beyrut, hâlâ ayın 16/17'sinde. Şubat ayında Tempodrom'da.