Affetmek güç. Anlaşılmadığından mı bilmem, düşünmeden konuşup yorum yapar yahut öğütler verirsin. Örneğin bir arkadaşın, kendisini inciten bir olayı anlattığında tam olarak anlayıp dinlemeden, ‘’Aman canım boş ver’’ deyip geçiverirsin. Ancak tıpkı olay senin başına geldiğinde, affetmenin güç olduğunu anlarsın. Günlerini, aylarını, hatta yıllarını alabilir kendine gelmen. daha sonrasında ise bir seçim yaparsın; ya affederek ya da affetmeden yola devam edersin…
Affedecek bir durumu olana kadar insan anlamaz ekseriyetle, affetmenin ne kadar da güç olduğunu. Karşısındakinin acısını dinlemez, dinleyemez… Tahminen de toplum bize bu biçimde öğrettiği içindir dinleyemeyişimiz. Zira diğerinin problemleri ile uğraşmak, kötüyü çekmek yahut mutsuz olmakla muadildir. Bize daima acının güzel bir durum olmadığı ve yaşanmaması gerektiği öğretilmiş. Tahminen de ondandır anlamaya çalışmadan çabucak bir iki kelam söyleyip geçiverişimiz…
Bir şeyi tam olarak anlamak için yüzleşmek gerekmez mi? Acıdan kaçarak yahut kaçınarak neyi, nasıl öğrenebilir ve yüzleşebiliriz? Pekala yüzleşmek için illa olayı birebir yaşamak mı gerekir?…
Bir şeyi tam olarak bilmesen de anlama istikametindeki gayretlerin seni başkalarından farklı kılar. İncinen tarafın asıl muhtaçlığı olan da bu çabayı görmektir. Maddi ve somut şeyler değildir çoklukla. bununla birlikte onaylandığını ve paha gördüğünü hisseder bu türlü. Zira acılar, ıstıraplar onaylandıkça ve kabul gördükçe azalır. Hepimizin gereksinimi olan şey budur. Hava üzere, su üzere… Varlığının görülmesi ve bir oburu tarafınca tanınması. Ondan değil midir giyinip kuşanışımız, çalışıp durmamız, bir şeyleri yetiştirme telaşımız. Başarmak, yapmak, işe fayda olmak, kararında birileri tarafınca görülmek, fark edilmek. Seni inciten bir olay varlığında, “Buradayım ve acı çekiyorum” un görülmesidir değerli olan. bununla birlikte, “İhtiyacım olduğunda yanımda olur musun” yahut “Yanına gelsem, sana tekrar güvensem beni yine incitir misin?” sorularına yanıtlar aranır…
Eşin, annen, baban, kardeşin, arkadaşın yahut bir akraban seni kırmış olabilir. Örneğin, ailen ile ilgili bir sorunda kendini yalnız ve dışlanmış hissediyorsun. Ya da sevgilin seni fazlaca incitti; onunla gelecek planlama konusunda zorlanıyorsun… Ancak asıl olarak olay yahut bireyler değildir kıymetli olan. Sen de bıraktığı izler ve hayatında o anki manasıdır.
Çünkü birebir olayı öteki bir vakitte ve değişik bir ruh hali içerisindeyken farklı formlarda yorumlayabilirsin. Örneğin, eşinin seni her şey olağan seyrinde giderken ki aldatmasıyla epeyce kuvvetli bir vaktinde ki (doğum daha sonrası, hastalık süreci, çocukların konuttan ayrılması..)
aldatması farklı manalar taşıyabilir. Bu da, verdiğin yansıları yahut reaksiyonlarının şiddetini değiştirir haliyle.. Öbür taraftan, senin için kıymetli ve yaralayıcı bir olay bir oburu için birebir ciddiyette ve kıymette olmayabilir. Yani benzeri üzere görünen olaylar, her birimizin hayatında farklı tesirler bırakırlar…
daha sonrasında ise yaptığın seçim belirler yaşantını. Bir karar vermek ve yola devem etmektir gerekli olan. Acıyı bir kenara bırakıp yola devam etmeyi de seçebilirsin acı ile birlikte ilerlemeyi de. Lakin, affetmek bir daha huzur bulmak için güzel bir yol olabilir. Ancak daima, affeden kişinin alttan alan yahut ezilen kişi olduğu empoze edildi bize. Öteki bir tabirle, mağlup olan.
oysa, kendin için yaptığın ve seni huzurlu kılacak bir şey denseydi, nasıl olurdu? senelerca birileri yahut olaylarla uğraşır durur muyduk? Kim bilir?!? Affettiğin kişiyi hayatında tutmak zorunda olduğunu da söylemiyorum sana. Zorundalıklar bunaltır insanı. Sen yalnızca nasıl hissettiğine odaklan ve evvel kendin için bir adım at…
Okumaya devam et...
Affedecek bir durumu olana kadar insan anlamaz ekseriyetle, affetmenin ne kadar da güç olduğunu. Karşısındakinin acısını dinlemez, dinleyemez… Tahminen de toplum bize bu biçimde öğrettiği içindir dinleyemeyişimiz. Zira diğerinin problemleri ile uğraşmak, kötüyü çekmek yahut mutsuz olmakla muadildir. Bize daima acının güzel bir durum olmadığı ve yaşanmaması gerektiği öğretilmiş. Tahminen de ondandır anlamaya çalışmadan çabucak bir iki kelam söyleyip geçiverişimiz…
Bir şeyi tam olarak anlamak için yüzleşmek gerekmez mi? Acıdan kaçarak yahut kaçınarak neyi, nasıl öğrenebilir ve yüzleşebiliriz? Pekala yüzleşmek için illa olayı birebir yaşamak mı gerekir?…
Bir şeyi tam olarak bilmesen de anlama istikametindeki gayretlerin seni başkalarından farklı kılar. İncinen tarafın asıl muhtaçlığı olan da bu çabayı görmektir. Maddi ve somut şeyler değildir çoklukla. bununla birlikte onaylandığını ve paha gördüğünü hisseder bu türlü. Zira acılar, ıstıraplar onaylandıkça ve kabul gördükçe azalır. Hepimizin gereksinimi olan şey budur. Hava üzere, su üzere… Varlığının görülmesi ve bir oburu tarafınca tanınması. Ondan değil midir giyinip kuşanışımız, çalışıp durmamız, bir şeyleri yetiştirme telaşımız. Başarmak, yapmak, işe fayda olmak, kararında birileri tarafınca görülmek, fark edilmek. Seni inciten bir olay varlığında, “Buradayım ve acı çekiyorum” un görülmesidir değerli olan. bununla birlikte, “İhtiyacım olduğunda yanımda olur musun” yahut “Yanına gelsem, sana tekrar güvensem beni yine incitir misin?” sorularına yanıtlar aranır…
Eşin, annen, baban, kardeşin, arkadaşın yahut bir akraban seni kırmış olabilir. Örneğin, ailen ile ilgili bir sorunda kendini yalnız ve dışlanmış hissediyorsun. Ya da sevgilin seni fazlaca incitti; onunla gelecek planlama konusunda zorlanıyorsun… Ancak asıl olarak olay yahut bireyler değildir kıymetli olan. Sen de bıraktığı izler ve hayatında o anki manasıdır.
Çünkü birebir olayı öteki bir vakitte ve değişik bir ruh hali içerisindeyken farklı formlarda yorumlayabilirsin. Örneğin, eşinin seni her şey olağan seyrinde giderken ki aldatmasıyla epeyce kuvvetli bir vaktinde ki (doğum daha sonrası, hastalık süreci, çocukların konuttan ayrılması..)
aldatması farklı manalar taşıyabilir. Bu da, verdiğin yansıları yahut reaksiyonlarının şiddetini değiştirir haliyle.. Öbür taraftan, senin için kıymetli ve yaralayıcı bir olay bir oburu için birebir ciddiyette ve kıymette olmayabilir. Yani benzeri üzere görünen olaylar, her birimizin hayatında farklı tesirler bırakırlar…
daha sonrasında ise yaptığın seçim belirler yaşantını. Bir karar vermek ve yola devem etmektir gerekli olan. Acıyı bir kenara bırakıp yola devam etmeyi de seçebilirsin acı ile birlikte ilerlemeyi de. Lakin, affetmek bir daha huzur bulmak için güzel bir yol olabilir. Ancak daima, affeden kişinin alttan alan yahut ezilen kişi olduğu empoze edildi bize. Öteki bir tabirle, mağlup olan.
oysa, kendin için yaptığın ve seni huzurlu kılacak bir şey denseydi, nasıl olurdu? senelerca birileri yahut olaylarla uğraşır durur muyduk? Kim bilir?!? Affettiğin kişiyi hayatında tutmak zorunda olduğunu da söylemiyorum sana. Zorundalıklar bunaltır insanı. Sen yalnızca nasıl hissettiğine odaklan ve evvel kendin için bir adım at…
Okumaya devam et...